Mimo, iż historia Bogdana Mayera to fikcja literacka to jak podkreśla Koźniewski, owa szaleńcza kurierska ekspedycja mogła wydarzyć się naprawdę. Sama książka „Sto koni do stu brzegów” pisana jest lekkim piórem, przez co pochłania się ją całymi rozdziałami. Akcja toczy się szybko, zaś w fabule nie brak jest intryg i nieoczekiwanych zwrotów, które indukują żywe zainteresowanie. Epizod w pociągu, kiedy Mayer w przebraniu księdza musiał dokonać namaszczenia zabitego konspiranta, albo podróż z Lauferem do Wiednia, to fragmenty czytało się z niesłychanym napięciem. Przyznam więc, że lektura była miłym zaskoczeniem. Niestety nic podobnego nie mogę powiedzieć o filmie, który okazał się rozczarowaniem. Po pierwsze reżyser bardzo spłaszczył opowieść o ekspedycji Mayera do Anglii. Wydawało się, że film to jakieś marne streszczenie, bez klimatu, bez całej otoczki niepewności, którą udało się Koźniewskiemu wytworzyć, gmatwając losy Mayera w każdym z państw tranzytowych. Intrygująca Krystyna, co do której nie miałem pewności czy jest szpiegiem tropiącym Mayera, czy może podobnym do niego kurierem, wypadła w filmie bardzo sztucznie, mimo, że w jej rolę wcieliła się jedna z najbardziej urodziwych polskich aktorek Barbara Brylska. Rola Mayera, która przypadła Stockingerowi, również nie powiedziałbym, że została dobrze zagrana. Raczej widziałbym w tej roli innego aktora, o emploi bardziej ukierunkowanym w stronę kaskadera, awanturnika, ryzykanta. Może Englert, może Stasburger? Stockinger jednak zawsze kojarzy mi się z grzecznym chłopcem, stąd w tym filmie wypadł również sztucznie.
W ujęciu całościowym film klasyfikuje się do grupy B.